10 zanimljivosti o filmu “Igra” (The Game)

“The Game (Igra)” se može doživeti kao metafora za filmsku industriju, gde glavni lik, Nicholas Van Orton, ulazi u svet koji liči na stvaranje filma. On postaje glavni junak u životnom trileru, okružen “glumcima” i “scenama”, ne znajući kako scenario treba da se odvija. Reditelj David Fincher ovu ideju pojačava nepridržavanjem konvencionalnog načina pripovedanja, gde filmovi obično pružaju dosledne i pouzdane informacije gledaocima.

Ovaj pristup stavlja naglasak na nepouzdanost naracije, slično tome kako neki filmovi manipulišu informacijama da bi stvorili napetost ili iznenađenje.

Scenario za “The Game (Igru)” napisali su John Brancato i Michael Ferris 1991. godine, a prvobitno je bio namenjen režiseru Jonathanu Mostowu sa Kyleom MacLachlanom i Bridget Fonda u glavnim ulogama. Nakon što ta verzija nije realizovana, Mostow je ostao kao producent, a kasnije je režirao “Breakdown”, uspešan triler. Ova rana faza razvoja filma pokazuje kako projekti prolaze kroz različite faze pre nego što se konačno realizuju.

David Fincheru bilo je dodeljeno da režira “The Game (Igru)”, ali je odložio projekat kako bi prvo režirao “Seven”, zahvaljujući prilici koja se ukazala kada je Brad Pitt imao slobodno vreme u svom rasporedu. Fincherova odluka da prvo radi na “Seven” i kasnije angažuje scenaristu Andrewa Kevina Walkera da revidira originalni scenario za “The Game” pokazuje fleksibilnost i prilagodljivost u filmskoj industriji.

U ranom scenariju, Nicholas je bio zamišljen kao mlađi čovek, ali je promenjen u lik srednjih godina kako bi se prilagodio Michaelu Douglasu, tada velikoj filmskoj zvezdi. Ova promena omogućila je filmu veći budžet i prilagodila priču da dublje istraži teme poput smrtnosti i samoispitivanja, čineći Douglasa idealnim izborom za ulogu.

Jodie Foster trebala je da igra ulogu kćeri Nicholasa Van Ortona, što bi ponovilo dinamiku oca i kćeri između Douglasa i Foster koja se prvi put pojavila 1972. godine. Međutim, zbog njihove stvarne razlike u godinama koja nije bila uverljiva za takav odnos u “The Game (Igri)”, predloženo je da Foster igra sestru. Na kraju, zbog neusaglašenosti oko uloge, Foster je napustila projekat, što je dovelo do pravne bitke i kasnijeg pomirenja sa Fincherom na projektu “Panic Room”.

Odlazak Jodie Foster sa projekta “The Game (Igra)” rezultirao je tužbom protiv distributera Polygrama, u kojoj je tvrdila da je pretrpela finansijske gubitke zbog nedostupnosti za druge projekte. Ovaj incident ističe složenost ugovornih odnosa u filmskoj industriji i moguće posledice kad dogovori propadnu. Sudski spor je na kraju rešen van suda.

Nakon što Jeff Bridges odbije ulogu brata glavnog lika, uloga je dodijeljena Seanu Pennu. Ovaj izbor pokazuje kako casting može biti fluidan i podložan promenama sve do samog početka snimanja, a takođe i kako pravi izbor glumca može uticati na dinamiku i interpretaciju likova u filmu.

Lik koji igra Sean Penn, brat glavnog lika, je zapravo imao mnogo manje scena u originalnom scenariju. Njegova uloga je proširena nakon što su producenti videli izvanrednu hemiju između Douglasa i Penna, čime je dodatno obogaćena dinamika njihovih likova.

Dodela uloge Christine od strane Deborah Kara Unger pokazuje nekonvencionalne metode koje glumci ponekad koriste da bi privukli pažnju filmskih stvaralaca. Njeno slanje snimka sa scenama iz “Crasha” kao audicione trake bilo je rizično, ali je na kraju rezultiralo uspešnim sastankom sa Douglasom i Fincherom koji su prepoznali njen talenat.

Interesantna povezanost između “The Game” i drugog filma, “The Net”, kroz angažovanje Daniela Schorra za cameo ulogu ilustruje kako se ideje i saradnje razvijaju unutar filmske industrije. Takođe pokazuje kako se profesionalni putevi ukrštaju i kako jedan projekt može uticati na drugi

Iako “The Game” nije postigao isti komercijalni uspeh kao “Seven”, njegov ukupan prihod od 109 miliona dolara za budžet od 50 miliona dolara pokazuje da film može biti finansijski uspešan i bez mnogo utrošenog novca.